Deelnemende kunstenaars Participating artists
In een leven vol drukte en impulsen waar nauwelijks aan te ontsnappen valt (of je moet met je tentje in een bos gaan kamperen weg van de samenleving) verlangen we naar rust en stilte. Naar de goede oude tijd toen er nog geen GSM, Twitter of Facebook was en we onze avonden vulden met gezellig samen te zijn. Waar is de tijd?
Ik werkte een juwelencollectie uit in kader van het thema ‘dwarse stilte’. Een strakke lijn aan juwelen met een ronde vorm die de tijd(loosheid) symboliseren. De strakke lijn, verwijst naar het heden, het strak in de lijn lopen, druk druk druk met onze GSM in de handen, voortdurend in communicatie met de wereld maar nauwelijks nog een blik werpend op hetgeen rondom gebeurt.
De juwelen worden geëxposeerd in een brocante kastje, in contrast met de juwelen, verwijzend naar de goede oude tijd….
De juwelen zijn gemaakt uit Fairtrade goud en eco-zilver, het handelsmerk van ana edelsmid.
Verbeeldingskracht, schoonheid en poëtische reflecties op de werkelijkheid vormen het uitgangspunt in het werk van Annelies Jaminon.
Door het bewerken en combineren van verschillende materialen en technieken worden nieuwe werelden geschapen.
In “Terug naar de oorsprong” zijn haar 6 ontworpen en geborduurde cellen de uitdrukking van een nieuw begin .
De titel van de tentoonstelling “Dwarse Stilte” was voor haar een inspiratiebron om het sculpturale werk ‘Oorkussentje 1
en ‘Stiltekussentje 2’ te ontwerpen.
DE BELEVING VAN HET VUUR
DE VLAM DIE ONTSTEEKT
DE WARMTE DIE SIDDERT
HET VUUR DAT KNETTERT
DE ROOK SLUIMERT
DE STILTE WAKKERT AAN
HET MAGISCHE MOMENT
DE VERWONDERING
de zintuigen wanen zich in een wereld van vuurlicht
Het werk van Ans ontstaat vanuit een persoonlijke betrokkenheid.
Het is niet autobiografisch, maar universeel.
Door haar betrokkenheid met thema’s als verbintenis, communicatie, verdriet, kwetsbaarheid, ongelijkheid en discriminatie valt het onder maatschappelijk geëngageerde kunst.
De mens en de wereld staan centraal.
Zo legt ze actuele maatschappelijke onderwerpen en
gevoeligheden in de samenleving bloot.
Dwars van de stilte die er nog al te vaak omheen hangt.
De reeks ‘Beringen’ verstopt zich in stilte.
Je moet de tijd nemen om te kijken.
Als je snel voorbij gaat, hoor je enkel het rood roepen.
‘Het is hier warm!’ roepen Beringen V3 en V4 vanuit de zwarte ondergrond.
Het middelste werk, Beringen V5, zingt zelfs:
‘Allez de rooie, allez de rooie, allez de rooi en zwart’.
Vroeger wapperde de rood- zwarte vlag van FC Beringen blij na elk doelpunt.
Nu de voetbalclub niet meer bestaat, is het stadion stil geworden.
Net als de vlag.
Art Zapedzki
Want stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren.
Als het aardse leven genoeg van ons heeft, doen we nog even stof opwaaien;
Nog even kruipen de overlevenden voor ons door het stof. Nog even is er stof genoeg om ons te herinneren. Dan dwarrelen de deeltjes neer en hullen alles in een laag van vergetelheid.
Je kan een stofje horen vallen.
Dwarse stilte neemt over.
In mijn vak mag ik met vormen en ideeën aan de gang. Dat is een voorrecht. Ik hoop dat u ook hier schoonheid vindt. Want esthetiek schuw ik niet.
Mooie dingen hebben een eigen kracht en roepen hun eigen energie op. Misschien ontdekt u ook de emotie in mijn werk, of het vleugje humor.
Dan is onze kijk op de dingen even dezelfde, dan vermengen onze werkelijkheden zich voor een moment: een cadeau…
Ik hoop dat u er van geniet.
Bart Claes
In een tijd waarin de toegang naar informatie nog nooit zo gemakkelijk was, zijn de mensen slechter geïnformeerd als vroeger.
Nieuws is vluchtig en overweldigend aanwezig. Grondig onderzoekswerk krijgt geen kans. De machtigste uitgever (Mark Z.) vindt zichzelf echter een leider van een technologiebedrijf en geen uitgever. Feit is echter dat voor steeds meer mensen dit platform de belangrijkste bron van nieuws is. Zoals de Amerikaanse ‘The Late Night Show’.
Iedereen moet een mening hebben.
Zwijgen is al een daad van protest. Een dwarse stilte.
Wat is waarheid, wat is leugen? Wie weet het nog?
Kunnen wij dit tempo nog aan? Krijgen we het nieuws nog gefilterd?
Wat onthouden we?
Vertraag, selecteer je datastroom op rationele elementen en gun je leven een leven. Dit project geeft de vluchtigheid aan van het nieuws.
Wat zit in ons (collectief) geheugen? Wat waren belangrijke momenten?
BEAST of JEANS
De naam zegt het al. BEAST of JEANS maakt dieren van jeans. Er wordt daarbij zoveel mogelijk gebruik gemaakt van gerecyclede producten. Niet alleen gebruikte jeans krijgt een tweede leven, maar er worden bijvoorbeeld ook oude fietsbanden in de producten verwerkt. Alle dieren worden op kleine schaal en met de hand gemaakt. Mede door dit handwerk en door de grote variatie aan jeans kleuren is ieder object uniek. Wat de dieren nog extra bijzonder maakt, is dat ze nagenoeg levensgroot zijn. Een ‘beest’ van BEAST of JEANS is daarmee uniek, bijzonder en bovenal duurzaam.
Vorig jaar werden de vossensjaals voor het eerst getoond. Dit jaar toont het label ook konijnensjaals, speciaal gemaakt voor kinderen.
Bernard Descamps
Na jaren poëzie te hebben geïntegreerd in etsen en aquarellen werd ik in Vietnam geïnspireerd het omgekeerde te doen. Daar spelen de verzen de hoofdrol en staat het schilderen ten dienste van het gedicht.
Banken zwijgen niet met de stilte
Ze laten je luisteren naar Kunst
als je gaat zitten.
Christa Claessens en Luc Meekers
Fluister mijn naam!
Want mijn gedachten zijn gewist.
Enkel herinneringen dwalen hier nog rond.
Ze liggen te grabbel voor wie goed kijkt.
Hier lag mijn geheugen gedrogeerd.
Tot de laatste passant het voor bekeken hield
en de stilte het overnam
en de rust bracht die ik nooit vond.
Christine Morren is geboren in Leuven in 1966. Haar droom van schilderen was levenslang latent, tot overduidelijk werd dat de droom realistischer was dan het carrièreleven. Zo werd ze het toch: beeldend kunstenaar.
In 2002, begon ze te schilderen met acryl – een medium dat haar matig lag. Nadien koos ze voor de meer kneedbare olietechniek, omwille van de meer diepgaande bewerkingsmogelijkheden. Zo ontwikkelde ze haar eigen beeldtaal. Artiesten die haar inspireren zijn onder andere Jheronimus Bosch, Octaaf Landuyt, Beksinski, Chris Mars, Joe Sorren, Kalvis Zuters, Peter van Poppel, …
Christine werkt met een abstracte eerste basis, waaruit thema en zin van het werk ontstaan. Haar palet en een verfijnd schaduw- en lichtspel geven haar werk materiële diepte en een bijzondere, luminescente kwaliteit.
Hoewel er zeker een diepere betekenis in haar werk vervat zit, ziet Christine geen noodzaak tot het vertellen van extra verhalen.
Moet zo’n visie worden opgedrongen aan de kijker?
De artiest spreekt nu al boekdelen: via het rijke werk zelf.
Zijn objecten zijn sensueel en etherisch tegelijk, welsprekend en evenzeer mysterieus; in hun witheid is kleur een schreeuw, een luide zucht.
Zoals een behoedzame Chinese schrijver of kalligraaf pent hij een lang verhaal neer op een matras die even de witte ruimte van serene drager wil vertolken. Met een klein pennetje dat telkens opnieuw in een flesje Oost-Indische inkt zijn woorden gaat opvissen beschrijft hij verlangen en ontdekking, Dichtung und Wahrheit, licht in woorden van het zwartste zwart. De matras staat model voor een zachte spanning. Alweer een contras,t want de drager slorpt woorden en zinnen op die aldus tenger zijn geworden en laat ze voldoende aanwezig zijn en blijven op haar zowel slappe als gespannen huid.
Tekst :Hugo Brutin (a.i.c.a.) over het werk van Claude Dendauw
De geënsceneerde fotowerken van Coenraad de Kok zijn een verlengstuk van zijn dromen. De werken ontvoeren je naar een moment zonder tijd en ruimte.
Sprookjesachtige sferen met een bizarre ondertoon. Meestal ravissante jongelingen tegen een achtergrond van verval en mystiek.
Het is de bedoeling de kijker in verbinding te brengen met het
goddelijke. Esthetiek speelt in het leven van deze kunstenaar een grote rol en hij verbindt in zijn kunstwerken de schoonheid met het spirituele.
Na zijn studie aan de academie voor beeldende kunsten St. Joost in Bredaen een aantal jaren verblijf in 's Hertogenbosch is de Nederlandse kunstenaar in Hamont (België) gaan wonen.
The world needs silence
So that we can dream
So that we can create
A daydreamer
Stilte denkt na.
Ik voel mij
verstikt.
Teveel drukte
en onzin.
Het went wel.
De relatie tussen de mens en de natuur speelt een belangrijke rol in het werk van Eline Ouwendijk.
Als materiaal kiest zij voor alledaagse voorwerpen, gecombineerd met elementen uit de natuur.
Hier zoekt de mens een schuilplaats voor de drukte in het eigen hoofd. Teruggetrokken. Er groeit iets. Of is het verval?
Exter aka Sterre Goudriaan
Fran Kusters
Sinds de vluchtelingencrisis nemen ze in Dalyan (Turkije), waar Fran woont, Syriërs in dienst om granaatappelen te plukken. Elke ochtend en avond zie je ze naar en van de velden gaan en komen. Hun gezichten verraden een bedenkelijke gelatenheid en een zekere melancholie.
In het atelier van een plaatselijke schrijnwerker vond de kunstenaar deze oude dwarsbalk, waarvan het hout getuigt van de littekens van de tijd. Daarop schilderde ze met olieverf stille figuren.
De conceptuele ‘Transhuman Generation Art’ van Geert Vanhoovels heeft betrekking op levensbeschouwelijke aspecten gelinkt aan het transhumanisme. Dit is een recente vorm van speculatieve filosofie die probeert om de door de natuur gestelde grenzen van het menselijke bestaan te doorbreken.
Onderwerpen die in zijn werk aan bod komen, zijn de overgang van mens naar machine, de invloeden van wetenschappelijke en technologische ontwikkelingen op de maatschappij en mensen- en dierenrechten.
Het kritisch ondermijnen van wat er beter niet zou zijn en het utopisch suggereren van wat wenselijk zou zijn, is de kern van de maatschappelijke rol van zijn actuele kunst.
Herwig Nulens
Chut! Plus de bruit, c’est la ronde de nuit,
En diligence, faisons silence.
Marchons san bruit, c’est la ronde de nuit.
(naar een kinderliedje voor het slapengaan, Frankrijk)
Nooit meer oerend hard!
Probeer het je voor te stellen: geen lawaai meer van overvliegende jets, geen brullende motoren meer … Alles van dit wordt ooit geschiedenis, een rariteit zoals in natuurhistorische musea.
The Battle of the Bottle
Een universele strijd van de underdog, het miskende genie of de cameraman die al boven op de berg staat om de held te filmen die zodadelijk als eerste de top zal bereiken.
De val van Pegasus
Pegasus, het gevleugelde paard, ontstond uit de liefde tussen Medusa en de zeegod Poseidon. Pegasus werd getemd en gedwongen naar de Olympus te vliegen, maar Pegasus steigerde en wierp z’n ruiter af. Van toen af werd hij ‘drager’ van de bliksemschichten van Zeus. Hij werd de lieveling van de dichters … en valt nu gewillig naar beneden.
Ingrid Loos
Leven ontmoet de dood ontmoet het leven
Liefde ontspringt heel even
Haar warmte verliezen
In kilte bevriezen
Haar kwetsbaarheid herboren in vergankelijkheid
In de aarde ondergaan en vergaan
Traag doorboord in iedere laag
Opgenomen en herbruikt
Nietigheid wordt levendigheid
Vergankelijkheid vrijheid
Inky Petrlic
Verloren kindertijd.
In een context van dreiging en onzekerheid kan een pop of knuffel een trouwe vriend zijn, waardoor een kind hoopvol blijft. Een pop of een knuffel die hun pijn en ervaringen ( beleving van het kind ) deelt, dezelfde in- en uitwendige littekens kan vertonen, die kan luisteren en praten in dezelfde geheimtaal van een kind en soms deels een verlies vervangt.
Door het naspelen van hun eigen dagelijkse ervaringen, waarin de pop of knuffel een ondersteunende rol speelt, probeert het kind de wereld te begrijpen en te verwerken in het grootste verdriet.
Kinderen die leven in een conflictgebied of psychisch en/of fysisch mishandeld worden, missen vaak elementen die een positieve
invloed hebben op hun welzijn.
Daarom is het belangrijk om er bij stil te staan dat in de onschuld van de kindertijd de waarden liggen die het leven de grootste betekenis geven. Onschuld, verbazing, nieuwsgierigheid, geluk, …, die tijdens de volwassenheid nogal eens vergeten en verwaarloosd worden.
De werken van Inky stellen poppen voor, die de lijdensweg van een verloren kindertijd vertegenwoordigen. Poppen die wat luguber worden voorgesteld om de littekens, pijn en verdriet van de kinderen weer te geven. De grote koppen/poppen symboliseren de overheersende loyaliteit, vriendschap en troost. De zwarte kleur staat voor de onmacht en de negatieve spiraal van het kind. De opvulling met allerlei symbolen en tekens verwijzen naar de gedachten/hersenspinsels van het kind, enkel begrepen door het kind en de pop. Met het behouden van de witte vlakken en details wordt de eeuwige hoop en onschuld benadrukt.
Jean Stuyck
Het kijken naar beweegbare stilte is de aanzet tot het maken van deze beelden
Beelden ontsproten tijdens het meanderen in mijn gedachten
Onrust dwingt me tot monotypes, snel en beperkt
Later aangevuld met stukken prints
Zo maak ik pleisters voor mijn ziel en draag ik stijlvol de littekens van het leven
Ik probeer een zo duidelijk mogelijk schilderij te maken.
Ik houd niet zo van onzekerheid in mijn werk
en streef naar een zo krachtig mogelijk beeld.
Verder zoek ik naar een mooie balans in vorm en kleur.
Eenvoudig, helder en krachtig, tenminste dat is wat ik hoop.
In alles zo ongeveer het tegenovergestelde van wie ik vaak ben als persoon.
De oren van Coco zijn in stilte, niet heimelijk.
Elk moment na het uitgaan ondergaat ze de klanken van het universum.
In stilte tijdens het dutje.
Trillen, rinkelen, zoemen, gieren, bulderen, dreunen, piepen, fluiten, bonzen, galmen, toeteren, denderen, daveren. Coco ligt er niet wakker van.
Naast die orale verwarring heeft Coco het niet nodig om dapper het snelle scenario van de steeds veranderende wereld bij te houden.
Het maakt Coco niet uit. Daarom is ze de ware held van een zekere Apocalyps tijdens de grote terugkerende droom over voortrollende tennisballen.
Is het einde van het tijdperk van de stilte en de inhoud dan voorbij ?
Nee, zeker niet voor mijn lieve en trouwe hond Coco.
Zij ligt dagelijks overdwars, dwars van alles stil te zijn. Onderweg naar het einde van het zoveelste heerlijke dutje.
Leven ontmoet de dood ontmoet het leven
Liefde ontspringt heel even
Haar warmte verliezen
In kilte bevriezen
Haar kwetsbaarheid herboren in vergankelijkheid
In de aarde ondergaan en vergaan
Traag doorboord in iedere laag
Opgenomen en herbruikt
Nietigheid wordt levendigheid
Vergankelijkheid vrijheid
Een gesloten beeld.
Een hoofd en een huis.
Menselijke aanwezigheid wordt gesuggereerd.
Contact met de buitenwereld is onbestaand.
Een huis zonder ramen of deuren.
Een hoofd, maar geen zintuigen.
Kan je je verbeelden dat daar de volkomen stilte heerst?
Een einder om me heen
Het zou kunnen dat schoonheid nooit helemaal los te weken is van onze blik op de werkelijkheid. Dat ze ankerpunten heeft in onze emotie (weerklank binnenin) en ergens terug in de tijd. Le temps perdu. Onze eigen tijd. Die verankering heeft vast te maken met onze persoonlijke ervaring.
Die ligt voor mij in dit landschap besloten. Begrijpelijk en toch deels onbegrepen. Versnipperd en weer samengesteld. Ontbonden, ontleed en weer tot een gebrekkige synthese gemaakt. Geopend naar wie er een blik op werpt en er op zijn beurt een eigen ervaring van maakt.
Fluister mijn naam!
Want mijn gedachten zijn gewist.
Enkel herinneringen dwalen hier nog rond.
Ze liggen te grabbel voor wie goed kijkt.
Hier lag mijn geheugen gedrogeerd.
Tot de laatste passant het voor bekeken hield
en de stilte het overnam
en de rust bracht die ik nooit vond.
Songs of innocence and experience
Ja, een intrigerende kunstpraktijk. Het sprong in 2004 voor het eerst in het oog toen de Belgische kunstenaar Marc Claes (1970) acht sculpturen presenteerde van donker hout, een soort gepimpte skateboards op wieltjes. Zeer elegant, bijna zo lang als een surfplank en ragfijn beschilderd met bic. Een treffende mix van ambachtelijkheid en underground, iets als een magisch etnisch cultusvoorwerp maar cool en eigentijds.
Wat later ontsproot de fantastische sculptuur 'Back in Black / Who made Who': rank als een bloem en op het donkere hout een massa minuscule motieven en tekens uit subculturen zoals heavy metal, zijn eigen fantasie en niet in het minst de natuur. Tondo's met miniatuurlandschappen, waaronder een idyllische vijver, leken inlegwerk. Maar ze waren getekend met een vierkleurenbic. Natuurbeleving en wereldverkenningen van een zwerversziel, dat merkte je toen reeds.
Marc Claes mag dan opgeleid zijn als schilder, eigenlijk ontkiemde zijn kunstpraktijk op een Baskisch strand waar hij in het donker zat te aquarelleren. Vier jaar lang woonde hij omzeggens in zijn camionette, pendelend tussen België, Spanje, Portugal en Afrika. Hij trekt er nog geregeld op uit. Hij surft graag op zee en hij was een fervente skater. Tekenen is een dagelijkse bezigheid. Verknipte tekeningen werden in 2008 vibrerende, al dan niet blauwe 'Seascapes'. Ook recente schilderijen op multiplex of gerecycleerd hout, erg mixed media, openbaren van dichtbij een universum van figuurtjes en motieven. Ergens zijn het allemaal
'songs of innocence and experience'.
Heel persoonlijk en ontzettend energetisch.
Tekst: Christine Vuegen
Urban exploration is het vastleggen van het desolate. Vergeten kerken, theaters, ziekenhuizen waar verlatenheid heerst na alle leven dat er ooit was.
Het werk van Marc Wynen past dan ook naadloos bij het thema ‘Dwarse Stilte’.
Stilstaan bij het verleden, genieten van de pure stilte.
Puur en niet puur. Enkel de plaats of de plaats met een verstild model erin.
Balancerend op het grensvlak van realisme en fantasie, schildert Marcel haast levensgrote dieren tegen een monochrome achtergrond. De achtergrond van de doeken lijkt schoongeveegd,
waardoor vaak een bevreemdende atmosfeer wordt gecreëerd.
Door de transformatie van menselijke eigenschappen naar dieren zijn de werken confronterend voor de kijker, maar scheppen ze tegelijk genoeg afstand om het eigen menselijk denken en doen te relativeren.
Humor en positieve maatschappijkritiek zijn nooit ver weg.
Met zijn werken ‘vertelt’ Marcel hedendaagse visuele fabels.
De subtiel geënsceneerde beelden van Maurice lijken een momentopname te zijn uit een bevreemdende setting. De toeschouwer krijgt zelf de ruimte om in te vullen wat er buiten het kader gebeurt, alsook wat voorafging en volgen zal. Het vraagt een moment van stilte om de beelden tot je door te laten dringen.
Het beeld wordt op deze manier een film still.
Pulp Fiction.
Voor elke kunstenaar is het leuk maar ook noodzakelijk om af en toe een zijstap te maken en het experiment aan te gaan. Zo ook voor mij.
Pulp Fiction is een serie werken in acryl en epoxy, gebaseerd op de zwart /wit pulpstrips van zo'n 50 jaar geleden. Deze strips voor volwassenen, meestal met een verhaallijn in het spionage-, detective of horrorgenre, hadden een vlotte opzet en een voor die tijd enigszins dubieus karakter - niet zelden door een soms licht-erotische touch. Het uitdagende en schimmige karakter van de strips hebben mij geïnspireerd tot het maken van een serie werken die qua sfeer teruggrijpt op de jaren '50 - '60 van de vorige eeuw maar wel inpasbaar zijn in de huidige tijd.
Mensenrechten zijn meer dan ooit nodig in onze complexe samenleving.
Art 27 vzw stuurde dan ook een oproep de wereld in. Ga met een boot op de foto en verspreid zo de mensenrechten over de zeven wereldzeeën.
Heel wat mensen gingen in op onze vraag en tonen zo dat ze hoopvol blijven geloven in rechtvaardigheid.
Het inspireerde Paulien tot het maken van een vloot.
De eenvoud van de lijnen en het herhalen van het patroon brengen rust.
Een schril contrast met de turbulente tijden waarin we leven.
De rode draad in het werk van Peter Bergenhenegouwen is beweging.
Motorisch, mechanisch, mentaal of perspectivisch.
Beweging, of het gebrek eraan.
Een ander belangrijk onderdeel is de ambachtelijkheid van het werk.
Het maken van een sculptuur, de constructies voor de bewegende objecten, de gietmallen voor de beelden, maar ook het afwerken en patineren van de bronzen. Het gebeurt allemaal in het eigen atelier. Van begin tot eind bepaalt de hand van de kunstenaar hoe een werk wordt.
In figuratieve beelden onderzoekt hij de betekenis en de verhalende inhoud van houding, handeling of gebaar.
Het zijn verbeeldingen van gedachten over mens zijn.
De onontkoombaarheid van groep zijn.
De eigen stille dromen.
Het bewustzijn van vermogen en onvermogen
of het gebrek eraan.
Noem het zoeken naar nauwelijks neembare stappen,
vragen naar de haalbaarheid van leven, in vrijheid.
Hoe vaak blijft het stellen van die vraag achterwege?
In de abstracte objecten is de beweging zelf het onderwerp.
Verschuivende ritmes en posities van willekeurige segmenten vormen een andere blik op ruimte.
Werkelijke beweging, in gang gezet door externe factoren als regen, verdamping of wind, beïnvloedt balans of disbalans.
In veel van zijn werk verstoort hij de automatische aanname,
de oppervlakkige blik.
Wat zie je, als je binnen je kader blijft?
Een actieve beschouwer stelt zich wellicht de vraag wanneer
er sprake is van beweging.
‘De drukte is warm en de rust is hier koud.
Moet dat niet omgekeerd of staat dat hier fout?
Maar als chaos nu rood is en stilte is blauw, dan …’
Het zoeken naar stilte en het willen verwerken van chaos zijn voor Pieter telkens opnieuw een rode draad, zowel in zijn werk als daarbuiten.
‘Dwarse stilte’ is dus voor hem niet zomaar een thema,
maar ook zijn reden om te schilderen.
Naast schilderijen maakt Pieter ook video’s en experimentele muziek.
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
Pollie toont ook werk in Remise 56, Koersel-Beringen
Het klein klein verzet manifest
Schilderijen, geboren tijdens een fietstocht, opgegroeid in het atelier.
Schilderen als klein verzet.
Met deze reeks schilderijen ga ik terug naar de basis: met beide voeten in de wereld staan en … kijken. In de échte wereld. Niet de wereld die via televisie, magazines en internet op ons afkomt. Dat is een vervormde realiteit, gekaderd door iemand anders. Een wereld waartegen ik me ‘verzet’.
Voor deze werken vertrek ik dus niet vanuit een foto, een video of een dieperliggend concept. Ik installeer me op een bepaalde plek en neem de wereld in me op. De wereld zoals die zich op dat moment aan mij presenteert. Een plek waar ik naartoe fiets … als ‘klein verzet’.
Deze fietstocht heeft een belangrijke functie. Ik zit vanaf het begin volledig in het zadel bij het creatieproces, ik beweeg me voort op eigen kracht. Onderweg sta ik open voor de invloeden rondom me. Zo staat het hele ritueel in het teken van authenticiteit.
Het resultaat?
De weergave van een zo authentiek mogelijke impressie.
Het ritueel
Ik vertrek thuis met de fiets – de veldezel op de rug. Op zoek naar een picturaal boeiende locatie in mijn omgeving. Ter plaatse maak ik met acryl een eerste aanzet op doek. Een eigen impressie van die bepaalde plek op dat specifieke moment.
In mijn atelier vormt die acrylschets de basis voor een verdere uitwerking in olieverf. Met elke penseelstreek verdwijnt de eerdere observatie meer naar de achtergrond – zonder helemaal te verdwijnen.
De schets – lees: de authenticiteit – blijft doorschemeren.
Zo ontstaat een relevant schilderij, verwekt via observatie,
geboren via toeval
Een authentieke toevoeging aan de wereld.
Het is nooit stil in mijn hoofd. Klanken, kleuren, lijnen, impressies, beweging en vorm dringen binnen, passeren, verdwijnen en komen weer terug in diverse composities. Chaos krijgt vorm.
Het smidsvuur wordt aangestoken. De ventilator jaagt het vuur aan – ik hoor en voel de luchtstroom. Kolen knetteren – een vertrouwd geluid - geur met een thuisgevoel. Mijn hamer ‘ringkingt’ op het aambeeld. Het gloeiende ijzer laat zich kreunend bewerken. Het puffend zuiggeluid van de luchthamer vult de rest van de ruimte. Ik dwing het metaal in de gewenste vorm. Slagen en klanken in de juiste cadans. Ik creëer. Het wordt stil in mijn hoofd.
‘Kukelekoen – where is my cosmopolitan chicken?’
Hanen kraaien over het algemeen 's morgens vroeg. Dat geluid symboliseert in veel landen het aanbreken van de dageraad. Het moment dat het arme dier door heel wat slapers wordt vervloekt. Eenmaal de stilte van de nacht doorbroken, lijkt hij wel de werkmeester die het tijdsschema bepaalt.
Weinig sociaal, drukdoend, opschepperig en overdreven claimt hij zijn territorium. Hij bepaalt wanneer hij in interactie treedt met zijn kippen. De omgeving ondergaat de doorbroken stilte.
Orde der dwazen
De nar is een grappenmaker. Een wezen dat zich vanuit de positie onderaan de sociale ladder kon veroorloven om tegen heersende opvattingen in,
zijn kijk op de werkelijkheid te geven.
Door zich voor te doen als dwaas werd hij niet gestraft als hij scherpe opmerkingen maakte, de wereld op zijn kop zette en
de dagelijkse orde in vraag stelde.
‘Orde der dwazen’ toont drie narren in verschillende houdingen.
Zo nodigt de eerste je uit om te luisteren en te genieten van zijn verhaal en daardoor in de spiegel te kijken. De tweede verbeeldt de speelse niet-dwingende manier waarop de nar zijn visie op de werkelijkheid proclameert. De derde nar geeft subtiel aanbevelingen, reikt keuzemogelijkheden aan een wijst er op dat het ook anders kan.
Kan de nar een rol spelen in het benaderen van actuele thema’s?
Kan een hedendaagse nar ontspanning en reflectie brengen in het bekrompen stellingenspel en de botte besluitvorming?
Hebben we nood aan nieuwe narren die weten dat er geen ‘waarheid’ is, maar dat deze ontstaat in de relatie en interactie tussen mensen?
Misschien moeten we met z’n allen toetreden tot de ‘Orde der dwazen’, meer nar zijn en zo de ongemakkelijke stilte invullen, dwars op gekende patronen. Narren die patronen blootleggen, de vinger op zere plekken leggen en het onbespreekbare bespreekbaar maken.
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
Ik mag niet zwijgen
‘étude’ - zoektocht
De hoofdrolspeler in deze studie is de mens, het menselijke hoofd.
Tientallen uit oasis gesneden kopjes staan samen opgesteld en vormen als het ware een verstild gesprek te midden van een bokaal met wat vlieg- en beenderrestjes.
‘Van hoofd tot hoofd"
waarom ben je toch zo stil
mijn teerbeminde’
De kwetsbaarheid van het samenzijn
in een oase van oasis
In het voorjaar van 2007, bouwde ik in samenwerking met Artikel 27 een eersteCanary Space Ship: een complex van tweedehands vogelkooien verbonden viametaaldraad, lijm, plakband en wol.
Drie levende kanaries bemanden het ruimteschip. Ze droegen vogelringen metdaarop het adres van mijn atelier, in het geval ze werden onderschept door buitenaardse wezens.
Canary Space Ship werd gelanceerd door Deitch Projects / Creative Time in NewYork City in September 2007.
Negen jaar na deze lancering kwamen drie vogelringen terug uit de ruimte. Voor‘Dwarse stilte’ stel ik deze drie vogelringen voor.
It is just a line.
Rechte, scheve en dwarse lijnen vormen
5 paar minimalistische zilveren oorhangers.
Elk paar vormt een eenheid, maar individueel zijn ze allemaal verschillend.
De lijnen zijn met respect gestolen uit de tekeningen van constructivist Alexander Rodchenko.
Wenda Janssens
De ketting kan van vorm veranderen.
Ik verwijs hiermee naar de steeds weer veranderende wereld.
De drager zal verrast worden door de nieuwe vormen, die veroorzaakt worden door de beweging van het lichaam of de manier van dragen.
Deze ketting zal nooit stil blijven.
Zoals ook onze wereld nooit zal blijven stil staan.
Yolande Duchateau
Keien op mijn pad.
Ik werk samen met het hout, kijk naar de lijnen en kleuren. Ze vertellen me over het leven van deze boom, terwijl ik op zoek ga naar mijn eigen lijnen. Soms ga ik mee met de tekeningen van het hout, soms ga ik er opzettelijk tegen in. Ik luister naar het geluid van het hout en volg mijn innerlijke stem terwijl ik curven maak. Sommige curven zijn naar buiten gericht, anderen naar binnen. Soms zijn ze rond, soms heel scherp... Ik probeer mijn diepere zelf in het hout te vinden om verstening te doorbreken.
Zo ontstaan er ringen die je als keien op je hand kan meedragen.
Elke kei vertelt haar eigen verhaal.