Voor mijn fotografisch project heb ik getracht een abstrahering van het onderwerp ‘herinneringen aan een hoopvolle toekomst’ door te voeren. Ik heb me losgemaakt uit het concrete voorbeeld van het zwembad en mijn focus weerlegt op de collectieve herinnering die het ons bood.

 

De abstrahering van de basiselementen van de tentoonstelling: mens, water en tijd hebben me –geïnspireerd door de tantrische filosofie- teruggevoerd naar diens oorsprong. Ze schijnen zo een nieuw licht op de begrippen die we hanteren, als een soort inleiding.

In de tantrische filosofie is water -de oeroceaan- de moeder van ons allen, daar het leven in de oceaan geboren is. De energie die ons van deze eerste organismes is doorgegeven, is dezelfde energie die hier en nu in mijn cellen trilt. Verder gezet zonder enige onderbreking in tijd. Ik draag dit eeuwige leven in mij mee en dat leven draagt mij. Het leven dat in mij trilt is even oud en even nieuw als op de eerste dag van de schepping. Ik draag het verleden in mij mee. Zoals een aanblik naar de sterrenhemel is ons heden opgebouwd uit stukjes verleden.