top of page

Sarah Galante

Luik (BE)

Er was eens ...

‘(...) Het genie bezit een naïeve blik, zonder vooroordelen, gefocust op de realiteit van deze wereld.’

 

Voor Sarah Galante is deze kijk op de wereld uniek aan kinderen. De onschuldige en spontane blik maakt van de kindertijd een magisch universum, waaraan we vaak nostalgisch terugdenken. Eens we volwassen zijn, lijken we voor eeuwig veroordeeld. De wereld van onze kindertijd is ondoordringbaar. We idealiseren deze periode in ons leven zo intens, maar we kunnen die nooit opnieuw beleven. In haar zoektocht wil Sarah die toegang herontdekken...

Om te beginnen moeten we opnieuw leren genieten van kleine dingen. Schoonheid en charme opzoeken.

Vervolgens moeten we ons uren bezig houden met details. Met geduld en bewondering ontrafelen. Het bijzondere in het gewone zoeken. Het is belangrijk om vooral niets met het verstand te benaderen. We moeten stil zijn en het verstand laten plaats maken voor het instinct, de intuïties en de emoties.

‘Dit kleine verdriet, dit kinderspelletje, onevenwichtig uitvergroot door een enorme gevoeligheid, wordt later in het mensenleven, onbewust, het onderwerp van het oeuvre van een kunstenaar.’ 

Als schilder van de initimiteit, het kleine, het kortstondige dat ons dreigt te ontsnappen, zoekt Sarah de schoonheid in de eenvoud. Zij schildert details, waarvoor wij vaak de tijd niet nemen om ze te zien, waaraan we, bij het ouder worden, de waarde niet meer hechten die ze verdienen.

Door haar aanpak, herinnert ze ons eraan dat enkel die momenten tellen en dat het de kleine nietszeggende dingen zijn die het verschil maken. Het is een getuigenis van diepe dankbaarheid. Een ode aan het leven en haar fantastische geschenken.

 

Roland Barthes zegt : ‘zich verliezen in details is het verlegen begin van het genot’.

Blaise Pascal schreef over de duizeligheid van het oneindige kleine en het oneindige grote :  ‘Welke rol speelt  de mens in de natuur ? Een nietigheid jegens het oneindige, een totaal niets, een medium tussen niets en alles.’

 

De schilderijen van Sarah Galante zijn een eerbetoon aan eenvoud, een confrontatie met alle wonderen die ons omringen en verder gaan dan onszelf.

Als een kind, dat alles bekijkt als een schat, verzamelt ze souvenirs en onbetekenende natuurlijke objecten. Zij zet die in het daglicht, vestigt onze aandacht erop en nodigt ons uit om ze te volgen. 

Zij vermijdt de valkuil van de pure esthetische schilderkunst. Ze kiest onderwerpen niet om hun door iedereen gewaardeerde schoonheid. Nee, ze dwingt ons te kijken naar de zon, naar de aarde, daar waar het krioelt, daar waar het rot. Ze vraagt ons een buitengewone vorm te zoeken, daar waar we niet de gewoonte hebben te kijken. Zo wordt een plant in ontbinding/ontleding een wirwar van onwaarschijnlijke en verbazingwekkende vormen.

‘Ik wil dat wat al bezig is te sterven, conserveren’, zegt ze.

Haar werk is gewijd aan het zich verplaatsen, op het ritme van een planeet die beweegt zonder ophouden, de cycli van het leven dat ze in alle bescheidenheid vereert.

Sarah Galante dwingt ons ook terug te keren naar onszelf, naar onze magische en wonderbaarlijke kindertijd. Ze vraagt ons er parels op te graven, om ze te redden van het gevaar vergeten te worden. Krabben in de aarde en bij het weggaan souvenirs van vreugde, van angsten vinden. Emoties. Die zaken die, uiteindelijk, het zout van de aarde blijken te  zijn.

Al haar creaties zijn een eerbetoon, doordrongen van respect en nederigheid, voor elk aspect van de natuur alsook voor het menselijke geheugen. Al haar bronnen getuigen van fascinatie en vreugde, die het kind makkelijker ziet.

Tekst : Evelyne Hanse

Vertaling : Gerlinde Gilissen

 

 

bottom of page