“Beary Tales” vertrekt van het gegeven dat empathie van groot belang is in het dagelijks leven, als een belangrijke eigenschap van emotionele intelligentie.
Om de gevoelens van een ander te kunnen begrijpen, moet je eerst zelfkennis hebben.
Het is een vaardigheid die aan te leren is, al zijn er ook kinderen / leerkrachten die het van nature in zich hebben.
​
Met andere woorden:
leerkrachten met zelfkennis leven zich sneller in in het gedrag of mogelijke problemen van hun leerlingen. De methodiek van Het Berenhuis helpt leerkrachten hun empathisch vermogen aan te scherpen en in te zetten in de klas.
​
Met de E van Empathic :
empathie, vermogen om je in te leven en ernaar te handelen
Voorbeeld uit Het Berenhuis.
Wanneer de bezoekende klas bij aankomst uitgenodigd wordt om plaats te nemen, observeert de begeleider welke stoelen de kinderen innemen. Mondige en assertieve leerlingen zijn het eerst binnen en kiezen spontaan voor de plaats naast de begeleider. Vaak reserveren ze plaatsen voor hun vrienden. Leerlingen die minder sterk in hun schoenen staan, komen opvallend vaak als laatste binnen en nemen de enige plaats die nog open is. Meestal gaat het om de plaats in het verste hoekje van de ruimte. Tijdens de korte kennismaking pikt de begeleider veel signalen op uit de groep. Wie vertelde meteen honderduit? Wie nam voortdurend het woord? Wie zei er niets? Na een half uur voelen de kinderen zich helemaal thuis en hebben de sfeer van het huis en de aanpak van de begeleider ingeschat. Op dat moment is het tijd om het verlegen kind (fictieve naam: Zeynep) te betrekken. Zeynep mag niet bruusk aangesproken worden op het feit dat zij tot nu toe niets vertelde. Dat zou betekenen dat ze helemaal dicht klapt. De begeleider haalt een toverstaf boven en vertelt de groep dat er een tovenaar aanwezig is, die zo meteen zal toveren. De assertieve kinderen zitten op het puntje van hun stoel, er vast van overtuigd dat zij de magiër zijn. De begeleider bouwt de spanning op en vertelt dat ze –bij het binnenkomen van de groep- meteen doorhad dat Zeynep de tovenaar is. De groep is verrast. Zeynep? Wie is Zeynep? Zeynep is een blinde vlek in het klasgebeuren, omdat ze nooit aan bod komt. Zeynep begrijpt (door de voorafgaande begeleidingshouding) dat de begeleider haar niet zal vragen te spreken. Ze voelt zich veilig en neemt de toverstaf dankbaar aan. Met een eenvoudige klik activeert ze een filmprojectie. De groep is verbaasd en geeft applaus. Zeynep staat voor even op een sokkel. Ze kan iets wat andere kinderen niet kunnen. In de daaropvolgende uren zal Zeynep langzaam uit haar schelp komen. Eerst wil ze iets vertellen in het oor van de begeleider. De kans is groot dat ze tegen het einde voorzichtig iets vertelt aan de groep. De leerkracht zegt bij het buitengaan dat ze verbaasd is dat Zeynep aan het woord kwam. Het lukte haar op drie maanden niet om haar aan het praten te krijgen.
Het empatisch vermogen van de begeleider/de kleine truck met de toverstaf maakt dat Zeynep tijd heeft gekregen om de sfeer te vertrouwen en om langzaam uit de anonimiteit te komen.
Een maand later belt de moeder van Zeynep met de vraag of Zeynep haar verjaardagsfeestje kan laten doorgaan in Het Berenhuis.
